Vel, her i min sykemeldte rus av smertestillende går jeg tur. Det nytter ikke å sitte stille. PÅ tur hører jeg Knausgårds "Min Kamp" på Mp3 og tenker på 17.mai og Ivar Aasen. Jeg koser meg med "Millom bakkar og berg", og den fantastiske 1901-normalen, som slett ikke føles arkaisk, men helt på sin plass mens jeg speider utover Trondheimsfjorden.
Millom bakkar og berg ut med havet
heve nordmannen fenget sin heim,
der han sjølv heve tufterna gravet
og sett sjølv sine hus uppå deim.
Han såg ut på dei steinutte strender
det var ingen, som der hadde bygt.
"Lat oss rydja og bygja oss grender,
og so eiga me rudningen trygt".
Han såg ut på det bårutte havet;
der var ruskutt å leggja ut på;
men der leikade fisk ned i kavet,
og den leiken den vilde han sjå.
Fram på vetteren stundom han tenkte:
Giv eg var i eit varmare land!
Men når vårsol i bakkarne blenkte,
fekk han hug til si heimlege strand.
Og når liderna grønka som hagar,
når det laver av blomar på strå,
og når næter er ljosa som dagar,
kann han ingenstad vænare sjå.
